Ο Πνευματικός ακτιβισμός στηρίζεται σε πανανθρώπινες πνευματικές αξίες και χρησιμοποιεί τη μη βία και την πολιτική ανυπακοή ως μεθόδους δράσης.

Στη σύγχρονη εποχή θεμελιώθηκε θεωρητικά από τους Τζορτζ Φοξ, Εμμάνουελ Καντ, Χ. Ντ. Θορό και Λέων Τολστόι, ενώ πρώτος τον εφάρμοσε ως πολιτική μέθοδο αγώνα ο Μαχάτμα Γκάντι στην Αφρική και την Ινδία. Ο Άγγλος ιεροκήρυκας Τζορτζ Φοξ (1624-1691) ίδρυσε του Κουάκερους, ένα χριστιανικό δόγμα που «αρνείται απερίφραστα όλους τους πολέμους, τις συγκρούσεις και τις διαμάχες με οποιαδήποτε μέσα, για οποιονδήποτε σκοπό, και με οποιοδήποτε πρόσχημα».

Ο Καντ, (1724-1804) Πρώσος φιλόσοφος και επιστήμονας, υποστήριζε ότι είναι άμεσο καθήκον της ανθρωπότητας να επιλύσει το πρόβλημα της βίας και να υιοθετήσει ένα οικουμενικό ιδεώδες για μια κοινότητα όλων των λαών, που να διέπεται από ένα κράτος δικαίου.

Ο Ντέιβιντ Χένρυ Θορό, (1817-1862) Αμερικανός φιλόσοφος, φυσιοδίφης, συγγραφέας και ποιητής από το Κόνκορντ της Μασαχουσέτης, υπήρξε δραστήριος υπέρμαχος των πολιτικών ελευθεριών, όπως φαίνεται στο σπουδαίο δοκίμιό του «Πολιτική Ανυπακοή» (1849) (Resistance to Civil Government ή Civil Disobedience), ένα επιχείρημα υπέρ της ανυπακοής προς ένα άδικο κράτος. «Κάθε άνθρωπος έχει την ηθική υποχρέωση να αρνηθεί να συνεργαστεί με ένα άδικο κοινωνικό σύστημα».

Ο Λέων Τολστόι, (1828-1910) Ρώσος μυθιστοριογράφος, μεταρρυθμιστής, ειρηνιστής και ηθικός στοχαστής είναι γνωστός για τις ιδέες του πάνω στη μη βίαιη αντίσταση. Αναγνώρισε ότι επηρεάστηκε από το κίνημα των Κουάκερων και το κίνημα κατά της δουλείας στις ΗΠΑ.

Ο Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι, (1869-1948) ήταν Ινδός πολιτικός, στοχαστής και πνευματικός ακτιβιστής. Υπήρξε η κεντρική μορφή του εθνικού κινήματος για την ινδική ανεξαρτησία και εμπνευστής της μεθόδου παθητικής αντίστασης χωρίς τη χρήση βίας έναντι των καταπιεστών. Η διδασκαλία του επηρέασε το διεθνές κίνημα για την ειρήνη και μαζί με τον ασκητικό βίο του συνέτειναν στο να καταστεί παγκόσμιο σύμβολο και ορόσημο της φιλοσοφικής και κοινωνικοπολιτικής διανόησης του 20ού αιώνα. Κατά την εικοσάχρονη παραμονή στη Ν. Αφρική φυλακίστηκε πολλές φορές για τους αγώνες του κατά του φυλετικού διαχωρισμού , του απαρτχάιντ. Εκεί πρώτη φορά ξεκίνησε να διδάσκει την τακτική της παθητικής αντίστασης, μιας μεθόδου με σαφείς αναφορές στη σκέψη του κορυφαίου Ρώσου συγγραφέα Λέοντα Τολστόι. Στην άρνησή για τη χρήση βίας έναντι των καταπιεστών επηρεάστηκε, όπως ο ίδιος έλεγε, από τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού και τον Αμερικανό συγγραφέα Χένρι Θορό.

Ο Μπέρτραντ Ράσελ, (1872-1970) σημαντικός Βρετανός μαθηματικός, φιλόσοφος κι επιστήμονας της λογικής, υπήρξε παράδειγμα για κάθε λαϊκό αγωνιστή της ειρήνης. Απολύθηκε από το Κολέγιο Trinity και φυλακίστηκε για πέντε μήνες, εξ αιτίας των αντιπολεμικών του διαδηλώσεων. Ο προγραμματισμένος διορισμός του στο Κολέγιο Σίτυ της Νέας Υόρκης ακυρώθηκε έπειτα από τη συμμετοχή του σε διαδηλώσεις. Απολύθηκε από το Ίδρυμα του Barnes στην Πενσυλβανία κι ίδρυσε το Συνέδριο Pugwashγια τις Επιστήμες και τα Παγκόσμια Ζητήματα  (Βραβείο Νόμπελ  Ειρήνης, 1995). Ακόμα, ίδρυσε κι έγινε πρόεδρος της Εκστρατείας για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό και φυλακίστηκε (για τελευταία φορά) στην ηλικία των 89 ετών για μια εβδομάδα, για συμμετοχή σε αντιπυρηνικές διαδηλώσεις.
«Έχω ζήσει στην επιδίωξη ενός οράματος, τόσο προσωπικού όσο και κοινωνικού.  Προσωπικό : να φροντίζω για ό,τι είναι ευγενές, για το τι είναι όμορφο. Να προσδίνω νόημα και σοφία στην πεζή πραγματικότητα. Κοινωνικό : να φαντάζομαι μια πιθανή κοινωνία, όπου τα άτομα θα αναπτύσσονται ελεύθερα, και όπου θα εξαφανιστεί το μίσος , η απληστία και ο φθόνος επειδή δεν θα υπάρχει τίποτα για να τους θρέψει. Αυτό το όραμα πιστεύω, με κράτησε αταλάντευτο παρά τη φρίκη του σημερινού κόσμου.»

Ο Γερμανο-αμερικανός Αβραάμ Γιοχάνες Μιούστ (Abraham Johannes “A.J.” Muste), (1885-1967) υπήρξε από τους κορυφαίους μη βίαιους κοινωνικούς ακτιβιστές της εποχής του. Ξεκίνησε ως ιερέας στην Ολλανδική Μεταρρυθμισμένη Εκκλησία, έγινε ακτιβιστής στην εργατική ένωση κι ενεργοποιήθηκε σε ένα ευρύ φάσμα κινημάτων : φιλειρηνικών, αντιπολεμικών και υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων. Έχει μείνει στην ιστορία ως ένας άνθρωπος που έκανε αξιόλογη προσπάθεια για να δείξει ότι ο φιλειρηνισμός δεν είναι καθόλου παθητικότητα και ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια μη-βίαιη κοινωνική επανάσταση.

Ο Χαν Αμπντούλ Γκαφάρ Χαν (Khan Abdul Ghaffar Khan), Πακιστάν (1890-1988) υπήρξε μεγάλος πολιτικός και πνευματικός ηγέτης και μη βίαιος ήρωας του Ισλάμ. Βαθιά αφοσιωμένος Μουσουλμάνος, αλλά ταυτόχρονα επιεικής και φιλελεύθερος, υπήρξε ενεργό μέλος του Κογκρέσου και υποστηρικτής του Μ. Γκάντι σε όλη του τη ζωή. Αντιτάχθηκε στη διαίρεση Ινδίας – Πακιστάν. Ο Μπάντσαχ Καν, όπως ήταν επίσης γνωστός, υπήρξε πρότυπο μη-βίας σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχούσε η βία. Η ακλόνητη πίστη του και η φανερή γενναιότητά του τον βοήθησαν να κερδίσει ευρεία αποδοχή και σεβασμό. Εξ αιτίας των αρχών του, ο Μπάντσαχ  Χαν φυλακίστηκε επανειλημμένα, τόσο από την Βρετανική όσο και από την Πακιστανική κυβέρνηση. Πέρασε 33 χρόνια στις φυλακές. «Θα σας δώσω ένα όπλο που η αστυνομία και ο στρατός δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν. Αυτό το όπλο είναι η υπομονή και η δικαιοσύνη. Καμία δύναμη στον κόσμο δεν μπορεί να το νικήσει»A_New_Dawn2

Ο Άλντο Καπιτίνι (Aldo Capitini), (1899-1968) υπήρξε Ιταλός φιλόσοφος, πολιτικός ακτιβιστής , αντιφασίστας, ποιητής και εκπαιδευτικός. Την περίοδο της ηγεσίας του Μουσολίνι, δραστηριοποιήθηκε έντονα στον αντιφασιστικό αγώνα που αναπτύχθηκε μεταξύ της νέων στην κεντρική Ιταλία. Παρότι δεν ανήκε σε κάποιο πολιτικό κόμμα, η ζωή του έγινε πρότυπο των Ιταλών αντιφασιστών. Ήταν ένας από τους πρώτους στην Ιταλία που ασπάστηκε τη φιλοσοφία της μη βίας, σε σημείο που τον αποκαλούσαν «Ιταλό Γκάντι». Το 1949 οργάνωσε μια σειρά δράσεων για την αναγνώριση της «αντίρρησης συνείδησης», στο θέμα της στρατιωτικής θητείας και το 1950 συγκάλεσε στη Ρώμη το πρώτο σχετικό συνέδριο. Το 1952, με τη συμπλήρωση της τέταρτης επετείου από τη δολοφονία του Γκάντι, Ο Καπιτίνι διοργάνωσε ένα διεθνές συνέδριο και ίδρυσε το πρώτο Κέντρο για τη μη βία. Το 1962 (την περίοδο της Κρίσης των πυραύλων της Κούβας) ξεκίνησε μια πορεία ειρήνης από την Περούτζια ως την Ασίζη (28 χλμ). Η πορεία κατάφερε να ενώσει για πρώτη φορά τους υποστηρικτές της ειρήνης από όλη την Ιταλία, παρότι προέρχονταν από πολύ διαφορετικές ιδεολογίες.

Περίφημη φράση του όταν απελευθερώθηκε από τη φυλακή, από το φασιστικό καθεστώς επειδή ήταν θρήσκος : «Τι τρομερή κατηγορία ενάντια στη θρησκεία, εάν η εξουσία φοβάται περισσότερο τους επαναστάτες από τους θρήσκους». O Capitini αυτοπροσδιοριζόταν ως «θρησκευτικός λαϊκός». Συνένωνε τη θρησκευτικότητα με την ηθική, καθώς αυτή κρίνει την πραγματικότητα και την εξωθεί προς θετικές αλλαγές. Αρνήθηκε να εγγραφεί σε οποιοδήποτε κόμμα επειδή πίστευε ότι «χρειάζεται κάτι μεγαλύτερο από την πολιτική και η σημερινή κρίση είναι αποτέλεσμα της απολυτότητας της οικονομίας και της πολιτικής». Για το λόγο αυτό υποστήριζε ταυτόχρονα μια ηθική και πολιτική ανανέωση.

Το 1944 προσπάθησε να δημιουργήσει ένα πρώτο πείραμα άμεσης δημοκρατίας και αποκέντρωσης της εξουσίας, ιδρύοντας στην Περούτζια το πρώτο Κέντρο Κοινωνικού Προσανατολισμού (COS : Centro di Orientamento Sociale). Ένας χώρος πολιτικού σχεδιασμού ανοιχτός στην ελεύθερη συμμετοχή των πολιτών. Τα COS πολλαπλασιάστηκαν στη συνέχεια σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας : Ferrara, Firenze, Bologna, Lucca, Arezzo, Ancona, Assisi, Gubbio, Foligno, Teramo, Napoli και πολλές άλλες. Το πείραμα αυτό της αυτονομίας και αμεσοδημοκρατίας δεν μπόρεσε να επιβληθεί σε εθνικό επίπεδο γιατί συνάντησε την αδιαφορία του κομμουνιστικού κόμματος και την εχθρικότητα της συντηρητικής χριστιανικής δημοκρατίας. Παράλληλα ίδρυσε το Κέντρο Θρησκευτικού προσανατολισμού (COR : Centro di Orientamento Religioso). To COR είναι ένας ανοιχτός χώρος έρευνας , στον οποίο βρίσκει έκφραση η θρησκευτικότητα και η πνευματικότητα όλων των ατόμων, των κινημάτων και των ομάδων που δεν εντάσσονται  στις οργανωμένες θρησκείες). Ο σκοπός των COR είναι να προωθήσει τη γνώση των διαφορετικών θρησκειών και να συμβάλλει σε μια πιο πιό ανοιχτή και κριτική θεώρηση των θρησκευτικών ζητημάτων. Η τοπική εκκλησία απαγορεύει πιστούς την επίσκεψη στα COR και όταν ο Καπιτίνι, το 1955 δημοσιεύει την «Ανοιχτή θρησκεία», το βιβλίο του αμέσως καταχωρείτε στον κατάλογο των απαγορευμένων. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1952 οργανώνει στην Περούτζια ένα συνέδριο σχετικά με τη μη βία στον κόσμο των ζώων και των φυτών και μαζί με τον Edmondo Marcucci, ιδρύουν την «Ιταλική Χορτοφαγική Εταιρεία».

«Ο φιλειρηνισμός και η μη βία δεν είναι αδρανής και παθητική αποδοχή των υπαρχόντων κακών, αλλά είναι ενεργητικός αγώνας με τις δικές του μεθόδους που περιλαμβάνουν τη μη συνεργασία, τις ανοιχτές καταγγελίες, την αλληλεγγύη, τις διαμαρτυρίες και τις πορείες»

Νέλσον Μαντέλα, Νότια Αφρική (1918-2013) Αγωνιστής της Νότιας Αφρικής και στη συνέχεια πολιτικός και ο πρώτος έγχρωμος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής (1994-1999). Μεγάλο μέρος της εκστρατείας του που οδήγησε στη λήξη του Απαρτχάιντ βασίστηκε στη μη-βία και είναι σημαντικό παράδειγμα επιτυχημένης μη βίαιης δράσης : Οι διεθνείς πιέσεις, η πολιτική ανυπακοή και η άρνηση του ίδιου του Μαντέλα να φύγει από την φυλακή, η οποία αύξησε περαιτέρω τη διεθνή πίεση. Έλαβε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. «Η παιδεία είναι το πιο ισχυρό όπλο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο»

Πατρίς Λουμούμπα, Κονγκό (1925-1961)
Ηγέτης του αγώνα για την ανεξαρτησία του Κονγκό και μετέπειτα Πρωθυπουργός του. Από την ομιλία του για την ανεξαρτησία : «… Θα δώσουμε ένα τέλος στην καταπίεση της ελεύθερης σκέψης και θα φροντίσουμε ώστε όλοι οι πολίτες μας να απολαμβάνουν στο ακέραιο τις θεμελιώδεις ελευθερίες που προβλέπονται στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Θα καταργήσουμε κάθε είδους διάκριση και θα εξασφαλίσουμε για κάθε άνθρωπο την αξιοπρέπεια που του ταιριάζει. Θα κυριαρχήσουμε όχι με την ειρήνη των όπλων, αλλά με την ειρήνη της καρδιάς και της θέλησης…».

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (1929-1968) Αφροαμερικανός ηγέτης. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο νεότερος προερχόταν από μια σκληρά εργαζόμενη, τίμια και πολύ μορφωμένη μεσοαστική οικογένεια. Μελέτησε τα γραπτά του Γκάντι στα μαθητικά του χρόνια και συνειδητοποίησε ότι οι μέθοδοι της μη βίαιης αντίστασης ήταν τα σωστά εργαλεία για να διεκδικήσουν οι μειονότητες τα πολιτικά τους δικαιώματα. Σε όσους τον κατηγόρησαν ότι δημιουργεί αναστάτωση, ο Κινγκ απάντησε ότι οι άνθρωποι που δέχονται καταπίεση και κακομεταχείριση δεν έχουν άλλη επιλογή για να κερδίσουν δικαιοσύνη και ειρήνη, από το να διαμαρτύρονται μη βίαια, ώσπου τα αιτήματά τους να εισακουστούν.

Το μποϊκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερι το 1955-1956 έδωσε στον αιδεσιμότατο Κινγκ την πρώτη ευκαιρία να δοκιμάσει τη μη βίαιη αντίσταση απέναντι σε άδικους νόμους. Η Ρόζα Παρκ (1913-2005), μια μαύρη μοδίστρα κι ακτιβίστρια πολιτικών δικαιωμάτων, αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό επιβάτη, κάτι που ο νόμος επέβαλε εκείνη την εποχή. Γι’αυτή της την πράξη συνελήφθη κι οδηγήθηκε σε δίκη. Οι μαύροι πολίτες του Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τα λεωφορεία για μια μέρα. Μετά την επιτυχία του μποϊκοτάζ, αποφάσισαν να το συνεχίσουν. Αρνήθηκαν να χρησιμοποιήσουν τα λεωφορεία μέχρις ότου τους αναγνωρισθεί αυτό που ο νόμος θεωρούσε δικαίωμα του κάθε πολίτη : Ευγενική μεταχείριση από τους οδηγούς των λεωφορείων κι ένα τέλος στον διαχωρισμό των θέσεων στα λεωφορεία. Ο Δρ. Κινγκ αναδείχθηκε ηγέτης αυτού του μποϊκοτάζ. Κατά τη διάρκεια των 382 ημερών που διήρκεσε, κατόρθωσε να πείσει τους ανθρώπους του να περπατούν, να χρησιμοποιούν άλογα ή ποδήλατα, να μοιράζονται αυτοκίνητα, αλλά να μη χρησιμοποιούν ποτέ το λεωφορείο για τη δουλειά, το σχολείο κλπ. Γι’ αυτή του τη δράση ο Δρ. Κινγκ φυλακίστηκε, βασανίστηκε και ταπεινώθηκε. Το σπίτι του δέχθηκε επιθέσεις, αλλά δεν ανταπέδωσε τη βία. Δίδαξε τους ακολούθους του να χρησιμοποιούν την ειρήνη, όχι τη βία, για να πετύχουν στους αγώνες τους. Το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε τελικά ότι ο σκοπός ήταν δίκαιος.

Ο Κινγκ κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1964, αλλά δολοφονήθηκε το 1968. Η Ρόζα Παρκ κέρδισε το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου. «Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό» 

wew2

Μάριο Ροντρίγκες Κόμπος (Σίλο), Αργεντινή (1938-2010)

Φιλόσοφος, συγγραφέας, ιδρυτής του ρεύματος σκέψης του Νέου Ανθρωπισμού και του Ανθρωπιστικού Κινήματος, ενός κινήματος στις αρχές της μη-βίας και της μη διάκρισης, ως απάντηση στην αυξανόμενη βία της στρατιωτικής δικτατορίας στη Αργεντινή. Η σκέψη του αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1960, ώσπου το 1969, στην τοποθεσία Punta de Vacas, στις Άνδεις (καθώς το καθεστώς δεν επέτρεπε ομιλίες στις πόλεις), έδωσε την πρώτη του δημόσια ομιλία με τίτλο «Η θεραπεία της οδύνης». Σε αυτήν, κάλεσε όλους, και κυρίως τους νέους, οι οποίοι κινδύνευαν να παρασυρθούν από βίαια κινήματα εκείνης της περιόδου, «να φέρουν την ειρήνη πρώτα στον εαυτό τους και μετά στους άλλους». Το ανθρωπιστικό κίνημα έχει σήμερα διαδοθεί σε πάνω από 100 χώρες, κι αναπτύσσει δράσεις σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Η φιλοσοφία του Νέου Ανθρωπισμού μπορεί να συνοψιστεί στις αρχές που ο ίδιος περιέγραψε :
Α) Ο Άνθρωπος ως κεντρική αξία
Β) Ισότητα όλων των ανθρώπων
Γ) Αναγνώριση της ατομικής και πολιτισμικής διαφορετικότητας και  καταδίκη κάθε είδους διάκρισης
Δ)  Ανάπτυξη της συνείδησης  πέρα από τα όρια που επιβάλλουν προκαταλήψεις, απόλυτες αλήθειες ή αυθεντίες
Ε)  Ελευθερία  των ιδεών και των πεποιθήσεων
Ζ)  Απόρριψη κάθε μορφής βίας

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Σίλο ασχολήθηκε με το «Μήνυμα», μια σειρά από κείμενα, εμπειρίες και διαλογισμούς για το πώς μπορούμε να βγούμε από το αδιέξοδο που γεννά η σύγχρονη κοινωνία.

Τζιν Σαρπ (Gene Sharp) (1928 – ) συνταξιούχος καθηγητής των πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης. Είναι ο ιδρυτής του Ινστιτούτου Albert Einstein, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση αφιερωμένη στην πρόοδο της μελέτης των στρατηγικών μη βίαιης αντίστασης απέναντι σε καταπιεστικά καθεστώτα. Είναι γνωστός για τα εκτενή γραπτά του σχετικά με τις μεθόδους μη βίας , τα οποία επηρέασαν πολλά αντι-κυβερνητικά αντιστασιακά κινήματα σε όλο τον κόσμο. Έχει προταθεί τέσσερις φορές για το βραβείο Νομπέλ για την Ειρήνη (2009, 2012, 2013, 2015) ! Ο Sharp, όπως ο ίδιος παραδέχεται,  έχει εμπνευστεί από τη βαθιά μελέτη των κειμένων των Mohandas K. Gandhi, A. J. Muste και Henry David Thoreau. Η κεντρική ιδέα του  Sharp είναι ότι η εξουσία δεν είναι ανίκητη και μονολιθική. Η δύναμή της δεν προέρχεται από κάποια ιδιαίτερη ικανότητα των κρατούντων, αλλά από την παθητική υποταγή των πολιτών στις προσταγές τους . Εάν τα άτομα δεν συνεργάζονται με το καθεστώς οι εξουσιαστές δεν έχουν την παραμικρή ισχύ. Τα καθεστώτα διαθέτουν σύνθετα συστήματα ελέγχου για να κρατούν τα άτομα πειθήνια. Κατά βάση χρησιμοποιείται η κλασική συμπεριφορική μέθοδος της τιμωρίας (περιθωριοποίηση, φυλάκιση , εξορία, βασανισμοί) και της ανταμοιβής (χρηματική αμοιβή, αξιώματα, τίτλοι). Στο σύστημα καταπίεσης δεν περιλαμβάνεται μόνο ο κεντρικός έλεγχος των αρμόδιων θεσμών (αστυνομία, στρατός, δικαιοσύνη, εκπαίδευση, θρησκεία) αλλά και τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης και οι εξαρτημένοι πολιτιστικοί φορείς.

Αούνγκ Σαν Σούου Κι, Μιανμάρ (πρώην Μπούρμα) (1945 – ) Πηγές έμπνευσής της ήταν ο Γκάντι  για τον οποίο έμαθε την εποχή που η μητέρα της ήταν πρέσβειρα στην Ινδία- κι ο πατέρας της, Αούνγκ Σαν, ηγέτης του αγώνα για την απελευθέρωση της Μπούρμα. Ήταν μόλις 2 ετών όταν ο πατέρας της δολοφονήθηκε, αλλά μελέτησε επίμονα τη ζωή του. Από τον Γκάντι άντλησε τη δέσμευσή της στη μη-βία, ενώ από τον πατέρα της την κατανόηση ότι η ηγεσία είναι καθήκον και πως ο ηγέτης πρέπει να ηγείται με ταπεινότητα και με την εμπιστοσύνη και το σεβασμό του λαού του. Κι οι δυο ήταν για εκείνη παραδείγματα ανεξαρτησίας και μετριοφροσύνης. Η Αούνγκ Σαν αντιπροσώπευε αυτό που ονομάστηκε «βαθιά απλότητα». Το 1991 της απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Καθώς όμως ήταν ακόμα υπό κράτηση από τη στρατιωτική δικτατορία της Μιανμάρ, την αντιπροσώπευσαν οι δυο γιοι της, ο σύζυγός της και η φωτογραφία της μπροστά στο κοινό. Κατόπιν ιδρύθηκε η Εθνική Ένωση για την Δημοκρατία, με την Σούου Κι ως γενική γραμματέα. Η Ένωση προώθησε μια πολιτική μη-βίας και πολιτικής ανυπακοής. Η Σούου Κι έδωσε ομιλίες μπροστά σε μεγάλα πλήθη σε όλη την χώρα, παρά τη σχετική απαγόρευση. Συνέχισε την εκστρατεία της, παρά τις παρενοχλήσεις, τις συλλήψεις και τις δολοφονίες μελών του κινήματος από το στρατό. Της επιβλήθηκε στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. Υπήρχε ένα διάσημο περιστατικό στο δέλτα του ποταμού Ιραγουάντι όταν η Σούου Κι προχώρησε θαρραλέα προς τους στρατιώτες που την σημάδευαν με τα όπλα τους. Της επιβλήθηκε κατ’ οίκον περιορισμός, χωρίς απαγγελία κατηγοριών ή δίκη. Παρά την περιορισμό της, το κόμμα της κέρδισε τις εθνικές εκλογές με ποσοστό 82%. Η στρατιωτική χούντα, όμως, αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα αποτελέσματα. Το 1990 της απονεμήθηκε το βραβείο Ράφτο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και το 1991 το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Η Σούου Κι παρέμεινε  υπό περιορισμό μέχρι το 2010. Από τη διάσημη ομιλία της, «Ελευθερία από το Φόβο» : «Δεν είναι η εξουσία που διαφθείρει, αλλά ο φόβος. Ο φόβος να χάσουν την εξουσία διαφθείρει αυτούς που την ασκούν, εξίσου με αυτούς που, υποταγμένοι και φοβισμένοι υποκύπτουν στην ωμή βία της εξουσίας».

Σιρίν Εμπαντί, Ιράν (1947 – ) δικηγόρος, δικαστής, λέκτορας, συγγραφέας και ακτιβίστρια. Μίλησε με ειλικρίνεια, θάρρος και αποφασιστικότητα, τόσο στο Ιράν, όσο και πολύ πέρα από αυτό. Δε συμμερίστηκε ποτέ τις απειλές που δέχτηκε για την ασφάλειά της. Ο κύριος αγώνας είναι γύρω από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα:
«Καμιά κοινωνία δεν αξίζει να χαρακτηριστεί πολιτισμένη αν δε σέβεται τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών». Σε μια εποχή βίας, υποστήριξε με συνέπεια τη μη-βία. «Είναι θεμελιώδες σε κάθε κοινωνία η πολιτική εξουσία να στηρίζεται σε δημοκρατικές εκλογές. Η εκπαίδευση και ο διάλογος είναι τα καλύτερα μέσα για την αλλαγή των νοοτροπιών και την επίλυση των συγκρούσεων». (από την ομιλία της στην απονομή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης 2003).

Μπέτυ Γουίλιαμς (Betty Williams) (22 Μαΐου 1943 – ) & Μέιριντ Κόριγκαν (1944 – ), Β. Ιρλανδία
Οι δύο γυναίκες ηγήθηκαν διαδηλώσεων για την ειρήνη και τη μη-βία, στις οποίες συμμετείχαν μαζί Προτεστάντες και Καθολικοί. Η Γουίλιαμς ηγείται της Διεθνούς Οργάνωσης για τα Παιδιά (Global Children’s Foundation) και είναι πρόεδρος του Ιδρύματος Υποστήριξης των Παιδιών του Κόσμου (World Centers of Compassion for Children International).
Το 1976 τους απονεμήθηκε βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

«Η Γουίλιαμς και η Κόριγκαν μας έδειξαν τι μπορούν να κάνουν οι απλοί άνθρωποι για να προωθήσουν την ειρήνη. Είχαν το κουράγιο να κάνουν το πρώτο βήμα. Το έκαναν στο όνομα της ανθρωπότητας και της αγάπης για τον πλησίον. Κάποιος έπρεπε να αρχίσει να συγχωρεί… Η αγάπη για τον πλησίον είναι ένας από τους θεμέλιους λίθους του ανθρωπισμού, πάνω στον οποίο έχει στηριχθεί ο δυτικός πολιτισμός». Είναι ζωτικής σημασίας να  λάμψει όταν το μίσος και η  εκδίκηση απειλούν να κυριαρχήσουν. Η πράξη τους, θαρραλέα και ανιδιοτελής, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για χιλιάδες ανθρώπους, άναψε ένα φως στο σκοτάδι…»

Ίδρυσαν την Κοινότητα Ανθρώπων για την Ειρήνη, η οποία συνεχίσει να εργάζεται για το τέλος της βίας στην Ιρλανδία. Η πρώτη διακήρυξη των Ανθρώπων Ειρήνης :

•    Έχουμε ένα απλό μήνυμα για τον κόσμο από αυτό το κίνημα για την Ειρήνη.
•    Θέλουμε να ζήσουμε, να αγαπήσουμε και να οικοδομήσουμε μια δίκαιη και ειρηνική κοινωνία
•    Θέλουμε για τα παιδιά μας, όπως και για εμάς, η ζωή μας στο σπίτι, στην εργασία και στο παιχνίδι να είναι ζωή της χαράς και της Ειρήνης.
•    Αναγνωρίζουμε ότι για να κατασκευάσει μια τέτοια κοινωνία απαιτείται αφοσίωση, σκληρή εργασία, και θάρρος.
•    Αναγνωρίζουμε ότι κάθε σφαίρα πυροδοτείται και κάθε έκρηξη βόμβας κάνουν την εργασία αυτή δυσκολότερη.
•    Απορρίπτουμε τη χρήση της βόμβας και της σφαίρας και τους τεχνικούς της βίας.
•    Θα αφιερώσουμε τον εαυτό μας στη συνεργασία με τους γείτονές μας, κοντινούς και μακρινούς, καθημερινά, για την οικοδόμηση ειρηνικής κοινωνίας στην οποία οι τραγωδίες που γνωρίσαμε είναι μια κακή ανάμνηση και μια συνεχής προειδοποίηση.

Ριγκομπέρτα Μέντσου, Γουατεμάλα (1959 – )
Η Ινδή Μάγια από την Γουατεμάλα βραβεύθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1992, ως αναγνώριση του έργου της για την κοινωνική δικαιοσύνη και την πολιτισμική συμφιλίωση, που βασίζεται στο σεβασμό για τα δικαιώματα των αυτοχθόνων πληθυσμών. Έγινε ενεργό μέλος της Επιτροπής των Ενωμένων Ινδιάνων και φτωχών αγροτών της Λατινικής Αμερικής και στη συνέχεια βοήθησε να ιδρυθεί η οργάνωση Επαναστάτες Χριστιανοί. Η Μέντσου εξήγησε : «Αντιλαμβανόμαστε την επανάσταση με την έννοια του μετασχηματισμού. Αν είχα επιλέξει τον ένοπλο αγώνα, θα ήμουν στα βουνά τώρα».

eon2